Mijn Stem

We hebben al eerder opstellingen samen gedaan. Ze komt als ze voelt: hier stroomt iets niet. Deze keer was het thema ‘mijn stem laten klinken', verpakt in de vraag ‘ga ik mezelf aanbieden als columnist bij de serieuze dagbladen?’ Heb ik genoeg te vertellen, spreek ik de juiste taal voor het niveau van de krant? Maar ze kan en wil ook niet meer die kant van haar verbergen die ze haar 'heksenkant' noemt. Er zit zoveel in haar dat verteld moet worden. Ze wil een stem zijn voor de stemlozen (dieren, natuur, mensen). Een behoefte die ze van jongs af aan al heel diep van binnen voelt.

Op mijn antwoord dat het dus ging over het laten klinken van "haar stem", zei ze "ja maar het is de stem van en voor velen." Allemaal waar, maar toch was het haar stem en op die stem zat een lading.

We gingen op onderzoek, met woorden op briefjes. De magie van die briefjes is dat je niet weet op welk woord je staat, want ze zijn dichtgevouwen, waardoor je zonder in te kunnen vullen, gaat voelen wat voor energie erop zit.

Ze dacht dat het niet durven uitspreken kwam van haar moeder maar voelde tijdens de opstelling iets anders. Dit gaat niet over mijn moeder. Op het briefje van de ziel voelde ze wat wij mediums weleens brandstapel angst noemen. Die oeroude angst om buitengesloten te worden, of verband, zoals vroeger gebeurde als je voor je mediumschap ging staan. De stem die kende ze meteen, alleen als stem vloog hij wel een beetje uit de bocht. Het werd scherp en fel. Bij het woord "Mijn" merkte ze op, hé hier heb ik een verhaal van gemaakt dat niet meer klopt. En "kwaliteits dagblad" voelde eigenlijk gewoon goed.

Er komt nog een briefje bij. ‘Met elkaar’ en met dat briefje wordt het kloppend. We werkten met rust aanbrengen waar onrust was en aan het eind voelt ze dat de lading eraf is, het verhaal doorzien is. Hier kan ze mee verder.

Haar stem die ze gelukkig al op zoveel vlakken laat horen is ongetwijfeld binnenkort ook te lezen in de dagbladen want ze heeft zoveel te vertellen en ze is het luisteren meer dan waard.