Iris, een lieve vrouw van in de vijftig, komt bij mij voor een opstelling, omdat ze belemmerende patronen van haar moeder in een andere vorm bij zichzelf herkent. Het woord zelfsabotage komt al vrij snel naar voren. Ze loopt nu namelijk helemaal vast in haar werk en vooral in haar privéleven. Concreet thema helder maken
Ik luister naar wat ze vertelt, stel vragen en voel in mijn eigen lichaam mee met haar emoties en waar we moeten zijn om de kern van het verhaal te vinden. Want die hebben we nodig om helder te krijgen wat het concrete thema van de opstelling wordt. Al pratend, voelend en zoekend komen we bij het thema “Waarom saboteer ik delen van mijn leven?”. We voelen er niet te mogen zijn en niet zichtbaar te zijn. Zorgen voor anderen geeft bestaansrecht. Mag ik er zijn? Wat maakt dat ik het gevoel hebt dat ik dat moet verdienen? 7 generaties vrouwen terug Ik kies voor een 7 generatie opstelling in de vrouwenlijn van haar moeder, omdat ik door wat ze vertelt voel dat dit een thema is dat uit meerdere generaties komt.
Iris legt op gevoel 7 gekleurde vloerankers neer voor deze 7 generaties en gaat op haar plek aan het begin de familielijn staan met boven haar haar moeder, grootmoeders, overgrootmoeders en verder. Daar mag ze uitspreken wat het thema is: “Ik mag mijn eigen plek innemen, zichtbaar zijn voor mezelf en anderen.” Het raakt haar om dat uit te spreken. ze voelt zich verdrietig, kwetsbaar en wiebelig. Alsof ze weer een klein meisje is. Kracht en ballast
Ze gaat op de plek van de eerste generatie staan en voelt wat er daar in die generatie allemaal is wat haar belast. Maar ook wat haar kracht geeft. Iedere generatie draagt beide in zich. Ik laat haar woorden uitspreken om dat wat haar belast terug te geven en dat wat haar kracht geeft mee te nemen in haar eigen leven. Stap voor stap door de generaties Zo gaan we stap voor stap de 7 generaties door. Overal zijn andere dingen voelbaar, andere zinnen nodig. Woorden die gaan over zichtbaar zijn, plek innemen, jezelf zien, thuiskomen op de enige plek waar je echt thuis bent: namelijk bij jezelf. Allerlei emoties
Ze laat emoties komen; ze voelt pijn, zwaarte, rouw en beklemming maar ook kracht, humor, vechtlust, vrijheid en liefde. Het een laat ze waar het hoort, in de generaties van al deze vrouwen in haar familielijn. Het ander hervindt en herkent ze weer in zichzelf. Stap voor stap thuiskomen Stap voor stap komt ze meer thuis, stap voor stap mag ze zichzelf weer ontmoeten en zien.
Als je jezelf kunt zien met alles wat erbij hoort, het mooie en het minder mooie dan komt er ruimte om ook zichtbaar te zijn voor de wereld. Haar eigen veilige haven
Aan het einde loopt ze langs alle generaties terug naar haar plek in het familiesysteem en daar spreekt ze uit: “Omdat jullie er zijn ben ik er ook. Jullie zijn deel van mij maar jullie zwaarte, pijn en verdriet laat ik bij jullie. Ik ben er en ik neem het leven ten volle, ik ben voortaan mijn eigen veilige haven.” Is het toeval als haar ogen daarna naar de oude foto van de jachthaven gaan, die bij mij aan de muur hangt? Ik denk het niet… Ze moet glimlachen als ze de foto ziet. ‘Kijk, hoe bijzonder!” Ze mag er zijn Met een opgelucht gevoel en meer energie gaat ze weer naar huis. Een week later appt ze me. “ik voel zoveel meer ruimte en energie. Er is echt iets opgeschoond in de familielijn. Ik heb veel meer energie om dingen te ondernemen. Ik zie weer helder. Ik ben enorm in huis aan het opruimen, en ik heb zelfs mijn hele woonkamer omgegooid (hahaha, je wordt bedankt X) en vooral: ik heb weer het gevoel dat ik LEEF!
Dus een enorme dank je wel.
Hoe dankbaar dat ik dit mooie werk mag doen!
* De naam Iris is gefingeerd
